هر پگاه نو با یک نگاه نو

#دل_دیدنی_های_شهرسرب_وسراب(فرگرد 1424)  

«بندِ بندگی» یا «شرِّ شرمندگی»؟

تا هنگامی که هر «میوه» با هر «شیوه» ،

با درخت «پیوند» دارد و بدان «پایبند» است،

همۀ «عوامل» به طور «کامل»،

در جهت «رشد و رشاد» و «جلوگیری از فساد» در خدمت آن اند.

«آب،طراوتش» می بخشد و «آفتاب،لطافتش»؛

ولی آن گاه که «رشتۀ وصال» و «سرشتۀ اتّصال» آن 

از «نهال گسست» و به «فصال پیوست»، 

همۀ «عواملِ کمال» برای آن «وسایلِ زوال» می شوند.

«آب،عامل پوسیدگی» می شود و «آفتاب،عامل پلاسیدگی».

«نگاهِ بینش» در «کارگاهِ آفرینش» بر این حقیقت پای می فشارد

 که تا هنگامی که «هالِ انسان» با «نهالِ یزدان» پیوند دارد،

همۀ «پدیده های هستی» و «آفریده های اَلَستی»،

«لایزال می درخشند» و به او «کمال می بخشند»؛

ولی چون به «کانونِ نور» و «قانونِ شعور» پشت کند،

جز «سایۀ خویش» و «سازمایۀ تشویش» ،

«چیزی درنمی یابد» و «پشیزی برنمی تابد»!

از این پس او را «قُدرت،کر و کور» می کند و «شُهرت،مور و مغرور».

«پول،مستش» می کند و «تیول،سرمستش».

«بندِ بندگی ،شرافت» است و «شرِّ شرمندگی،آفت».

بیاییم از باور خویش این «آفت را بزداییم» و خود را با این «شرافت بیاراییم»!

#شفیعی_مطهر

---------------------------------

فصال: از یکدیگر جداشدن

 هال : قرار، آرامش ، صبر

مور:مورچه، کنایه از: شخصی حقیر و کوچک 

تیول: واگذاری زمین و ملک به کسی از طرف پادشاه که آن شخص از طریق مالیات آن ملک برای خود درآمدی فراهم می آورد

کانال رسمی تلگرام گاه گویه های مطهر

  https://t.me/amotahar

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: